Ta miejscowość istniała już w XV wieku. Z 1468 roku pochodzą pierwsze wzmianki o wsi Gosth. Nazwa pochodzi od słowa „gozd”, które w staropolszczyźnie oznaczało drzewo, gałąź, kawałek drzewa.
Gozd należał do dóbr Okrzeja należących do Samborzeckich. W 1508 roku dziedzicem wsi był Stanisław Samborzecki a w połowie XVI wieku Mikołaj Samborzecki poseł ziemi lubelskiej. Kolejnym dziedzicem był Paweł syn Mikołaja, za jego czasów Gozd liczył 8 łanów ziemi. Każdy łan ziemi dawał utrzymanie średnio 15 osobom, co oznacza, że w ówczesnym Goździe mogło mieszkać nieco ponad 100 osób.
Samborzeccy dziedziczyli w tej wsi do początku XVII wieku, wtedy to dobra okrzejskie stały własnością Prokopa Leśnowolskiego dziedzica dóbr kłoczewskich. Po Leśnowolskich drogą wiana dla Elżbiety z Leśnowolskich dobra te przeszły na własność Stoińskich. Po Franciszku Stoińskim kolejnym dziedzicem dóbr Okrzeja został Mikołaj Stoiński i Remigiusz Stoiński łowczy latyczowski. Na początku XVIII wieku dobra okrzejskie dziedziczył Antoni Stoiński podstoli ziemi łukowskiej. Następnie dobra okrzejskie Stoińscy sprzedali rodzinie Cieciszewskich herbu Pierzchała. Pierwszym znanym właścicielem tych dóbr z tej rodziny był Kazimierz Colonna Cieciszowski. Kazimierz Cieciszewski ożenił się z Elżbietą Ciecierską i miał dwoje dzieci Ewę (zm. 1754) i Antoniego.
Antoni Cieciszowski kasztelan połaniecki objął dobra Okrzeja po śmierci ojca, ale w 1781 roku sprzedał Okrzeje Antoniemu Dobraczyńskiemu podczaszycowi krasnostawskimu. Antoni Dobraczyński dziedziczył te dobra do 1802 roku. W tymże roku dziedzicem został Walenty Świderski a następnie Franciszek Szydłowski. Franciszek Szydłowski herbu Lubicz był sędzią pokoju powiatu żelechowskiego, zmarł w 1838 roku. W tym czasie Gozd liczył 27 domów i 232 mieszkańców. (dane na rok 1827).
Po śmierci Franciszka Szydłowskiego dobra Okrzeja uległy podziałowi między jego potomków. W zachodniej części rozległych dóbr Okrzeja utworzono oddzielne dobra Jagodne zwane też Sosnówką i dobra Dworzec. Dobra Jagodne objęły wsie: Jagodne, Gęsią Wólkę, Gozd. Sokolę i Kokoszki. Dobra Jagodne objęły wspólnie dzieci Franciszka: Teresa, Augustyn, Ludwika, Emilian, Klotylda, Edward, Włodzimiera. Wspólne rządy trwały do 1855 roku. Następnie dobra przeszły na własność dzieci Edwarda Szydłowskiego.
W XIX wieku Gozd od nazwiska właścicieli zwano też Gozd Szydłowski W 1864 roku na mocy ukazu carskiego ziemia dworska w tej wsi została uwłaszczona i Gozd stał się samodzielną wsią w gminie Kłoczew. W 1880 roku Gozd liczył 34 domy i 284 mieszkańców. Obszar wsi wynosił 1200 mórg.
Gozd należał do parafi Okrzeja. W 1906 roku wikarym w tej parafii był mariawita ks. Modzrzewski. Wiosną 1906 roku doszło do rozłamu w parafii na zwolenników mariawitów i rzymskokatolików. Większa część mieszkańców Gozdu poparła mariawitów. Według spisu powszechnego z 1921 roku w Goździe było 89 domów i 519 mieszkańców. Była to jedna z najliczniejszych wsi w gminie Kłoczew. Według tego spisu powszechnego z ogólnej liczby mieszkańców wsi, 324 osoby zadeklarowało się jako wyznawcy mariawityzmu a 195 jako rzymskokatolicy.
W okresie międzywojennym kowalem w tej wsi był J.Gruza, sklepy spożywcze prowadzili J. Kryczka i Sz. Sztamfater a właścicielem wiatraka był B. Smykiewicz.
